Rozdział 1

Mam dla was rozdział 1, pisany wczoraj w nocy ;) Najlepsza pora na wenę twórczą :) Zapraszam do czytania i komentowania :) Milej niedzieli. ♥


Rozdział 1 
Wrzesień, 2014r., Berkley
Snooki siedziała w kuchni, oparta o ramę mahoniowego krzesła, wyglądając przez okno i czekając na powrót córki. Po dwóch miesiącach rozłąki, wreszcie powita ją w domu. Olivia. Ach, wspaniała Olivia. Darzyła ją wyjątkową troską, chociaż rzadko można było to dostrzec. Zajęta wiecznie sobą, pracą i porzuconym chrześniakiem, pani Clemans sprawiała wrażenie mało dostępnej. Choć pragnęła poruszyć niebo i ziemie, aby te relacje się zmieniły, mimu wielu prób nie udawało jej się to. Może to przez Liv? Przez jej buntowniczy i porywczy charakter, który odziedziczyła po swym ojcu? Po świętej pamięci ojcu... Lucas zginął w wypadku samochodowym zaraz po jej narodzinach. Biedaczyna nie nacieszył się drugim darem od Boga, a tamten zabrał go z tego świata. W kuchni unosił się zapach pieczonego kurczaka z papryką i ziołami. Na stole stały rozstawione talerze, a tuż obok nich porcelanowe szklanki. W oknie pojawiły się krople deszczu. Spływały szybko ścigając się ze sobą, jedna za drugą. Słychać było odbijanie się o ziemie wody. Nagle na podjazd podjechało czarne Audi z 2005r. Snooki porwała się na nogi. W powietrzu można było wyczuć zdenerwowanie. Kobieta pogładziła ręką swój kaszmirowy sweter i włożyła kosmyk wystających włosów do koka. Tak, to zdecydowanie ten moment na który czekała.
- Timothy, Olivia przyjechała! - krzyknęła do chłopca.
Z pokoju obok dochodził dźwięk biegnących, dziecięcych nóżek. Tim zatrzymał się przy drzwiach frontowych, trzymając w ręku żółtego tulipana. Był to dowód miłości jaką darzył swą przybraną siostrę. Brakowało mu uczuć ze strony bliskich, chociaż rodzina Clemans'ów obdarowywała go wszystkim co miała. Każdego wieczora ktoś przychodził do jego pokoju, opowiadał bajkę i całował w czoło na dobranoc. Miał wszystko to co każdy siedmiolatek - prócz rodziców. Tak, nie miał tylko dwójki bliskich mu nad życie osób, którzy potrafiliby sprawić, że byłby najszczęśliwszą istotą na Ziemi. Drzwi się otworzyły i zza ich progu wyłoniła się wysoka brunetka. Włosy miała związane w ciasny warkocz z którego nie wystawał nawet jeden kosmyk. Brązowymi oczami zmierzyła się z chłopcem, a następnie podbiegła i wzięła go na ręcę.
-Olivia! Olivia! Tęskniłem za tobą najmocniej na świecie! - powiedział całując ją w różowy policzek. Jego malutkie rączki wręczyły jej kwiatek zerwany tego samego popołudnia, w ogrodzie pani Siobhan.
Dziewczyna jeszcze raz serdecznie go ucałowała.
Nadszedł ten moment.
Snookie i Liv spojrzały na siebie z czułością.
Obie lekko się uśmiechnęły, po czym wybiegły i mocno objęły.
- Ciebie też dobrze widzieć mamo... - powiedziała z łzami w oczach.
Do holu weszła jeszcze jedna kobieta. Różniła się jednak od poprzedniej. Miała krótkie blond włosy do ramion, duże usta pomalowane czerwoną szminką i wyraziste oczy, które minimalnie podkreśliła eyelinerem. Wyglądała na 26 lat, może trochę mniej.
- Dostraczyłam Ci ją całą i zdrową - rzekła wyginając rytmicznie wargi. - Wpadnę do was jutro, bo jeszcze muszę odebrać Colina z pracy. Buźki. - pożegnała się i wyszła.
Wszyscy poszli do kuchni. Zasiedli przy drewnianym stole delektując się posiłkiem, i  opowiadając co ich ominęło.
- Jak u babci? Dawno nie byłam w Detroit. Zmieniło się coś? - spytała cicho Snooki.
Atmosfera nadal była napięta, ale nie tak bardzo jak na początku spotkania. Rodzina starała się nie dać po sobie znać prądów nerwowych, które ich przeszywały. Dziewczyna odchrząknęła po czym wzięła do buzi kolejny gryz kurczaka.
- Oj mamo przecież wiesz, że nie. Ciągle to samo. No może tylko jeszcze więcej ruin niż poprzedniego lata. I oczywiście babcia wyglądała cudnie! Tamto środkowisko jej chyba służy.
Timothy dokończył posiłek, a następnie nalał sobie do szkalnki soku wiśniowego, wypuszczając tym samym trzy kropelki na ceratę. 'To chyba z podekscytowania'- powiedział sobie w myślach i zakręcił karton.
- Olivio, jest coś o czym chciałam ci powiedzieć. Tim zostawisz nas na chwilkę same?
Chłopiec najpierw spojrzał na chrzestną złym wzrokiem, a następnie opuścił pokój.
- Co się stało? - spytała Liv patrząc na matkę.
Snooki najpierw opuściła głowę, a potem złapała córkę za dłonie.
- Nathaniel jest w szpitalu.
Zapadła cisza. Dziewczyna nie widziała co myśleć. Zasłabł? Może się odwodnił? Rozszerzyła wargi chcąc coś z siebie wydusić ale bezskutecznie. W końcu podjęła wyzwanie i powiedziała:
- Mówiłam mu że za dużo pracuje! Co mu jest? Zemdlał na ulicy?
Zapadła cisza, która była odpowiedzią.
- Skarbie tak mi przykro... - pani Clemans porwała się z krzesła i objęła córkę.
-Mamo co się dzieje?! Mamo! - zdenerwowana, doszła do wniosku że płacze. Miała mokre poliki i otwarte usta. Serce waliło jej jak szalone. Nigdy nie czuła się tak fatalnie. Poczuła jak żołądek zawiązał się w ciasny supeł. Nie mogła oddychać...
- To białaczka. Dopiero ją zdiagnozowali.
Olivia wstała z krzesła i pobiegła na górę, trzaskając za sobą wrotami. Osunęła się na drzwi i schowała głowę w kolanach.
To boli.
To strasznie boli.
Chciała żeby to się skończyło. Pragnęła pójść do Natha, przytulić go i powiedzieć że będzie dobrze.  Znali się od urodzenia. To z nim spędziła najpiękniejsze momenty swojego życia. Wyciągnęła telefon z prawej kieszeni czarnych dżinsów i wpisała jego numer. Ale czy on będzie miał siłę żeby odebrać?
Po sześciu sygnałach w słuchawce odezwał się przemiły i radosny głos sekretarki. Wściekła dziewczyna pozasłaniała rolety w pokoju, przebrała w pidżamie i rzuciła na łóżko, zakładając kołdrę na głowę.